Het strand en de dolfijnen
Er was eens, in een gezellige holle boom in een wonderbaarlijk bosrijk rijk, waar Pirrewitje samen met zijn bosvrienden klaar zat om een nieuw avontuur te delen.
“Kom allemaal dichterbij, kleintjes,” begon Pirrewit Wit Wit, “Vandaag ga ik jullie een verhaal vertellen over het strand en enkele heel speciale dolfijnen.”
Op een plek waar de golven de gouden kust kusten en de zon vrolijk over het land glimlachte, was er een prachtig strand genaamd Zandbaai. In Zandbaai was het zand zo zacht als een teddybeer, en de zee schitterde als een schatkist vol juwelen.
Op een zonnige ochtend kwam een klein meisje genaamd Lily naar Zandbaai met haar ouders. Lily hield meer van het strand dan van wat dan ook. Ze vond het leuk om zandkastelen te bouwen, kleurrijke schelpen te verzamelen en het warme water aan haar tenen te voelen.
Terwijl Lily bezig was met het bouwen van het hoogste zandkasteel ooit, hoorde ze een vrolijk geluid vanuit de zee. “Ie-ie-ie!” klonk het. Ze keek op en zag het meest geweldige schouwspel. Een groep dolfijnen danste en sprong in de golven! Hun gladde, grijze lichamen glinsterden in het zonlicht en hun vrolijke spetters maakten regenbogen in de lucht.
Nieuwsgierig en opgewonden waadde Lily het ondiepe water in. Een van de dolfijnen, een speelse genaamd Dipper, zwom dichter naar haar toe. Dipper had de grootste glimlach en de helderste ogen. Hij maakte een kleine sprong in het water, spetterde Lily nat en maakte haar aan het lachen.
“Hallo, Dipper,” zei Lily, alsof ze hem al haar hele leven kende. “Wil je met me spelen?“
Dipper knikte en zwom in cirkels om haar heen. Vervolgens duwde hij zachtjes een glanzende schelp naar Lily toe met zijn neus. Lily pakte het op en zag dat het de mooiste schelp was die ze ooit had gezien. Hij schitterde in alle kleuren van de oceaan.
“Dank je, Dipper!” zei Lily, haar ogen glinsterend van geluk. Ze stopte de schelp in haar zak, wetend dat het een speciaal cadeau was van haar nieuwe vriend.
De rest van de dag speelden Lily en Dipper samen. Ze sprongen over golven, speelden verstoppertje tussen het zeewier en bouwden zelfs samen een zandkasteel. De andere dolfijnen deden ook mee en al snel was het een groot strandfeest met veel gelach en plezier.
Toen de zon begon onder te gaan en de lucht schilderde met tinten roze en oranje, wist Lily dat het tijd was om afscheid te nemen. Ze omhelsde Dipper en fluisterde: “Ik zal deze dag nooit vergeten. Dank je wel dat je mijn vriend was.“
Dipper maakte een laatste vreugdesprong uit het water, spetterend op een manier die zei: “Kom snel terug!“
Lily zwaaide naar haar dolfijnenvrienden en liep terug naar haar ouders, haar hart vol vreugde en een speciale schelp in haar zak.
Vanaf die dag, elke keer als Lily naar de schelp keek, herinnerde ze zich haar magische dag in Zandbaai met de speelse dolfijnen en wist ze dat de zee vol vrienden zat die nog ontdekt moesten worden.
En zo, lieve kinderen, als je ooit een strand bezoekt en het vrolijke “Ie-ie-ie” van een dolfijn hoort, denk dan aan het verhaal van Lily en Dipper. Misschien, heel misschien, maak je ook een nieuwe vriend.
Zou je graag een tekening zien met het strand en de dolfijnen ?
Ja hoor!
Dank je wel ❤️
Graag gedaan! ❤️ Als je nog meer verhalen wilt horen of tekeningen wilt zien, laat het me gerust weten.
