Lina en het Hert van sint Hubertus

🎄🐾 Een Verhaaltje over Pirrewitje, Lina en het Hert van sint Hubertus 🐾🎄

Op een frisse herfstochtend, toen de blaadjes rood en oranje kleurden en de paddenstoelen omhoog piepten tussen het mos, stapte kabouter Pirrewitje vrolijk zijn boomhuisje uit. Zijn rode puntmuts wipte op en neer terwijl hij een liedje floot:

🎶 “Pirrewit wit wit, kabouter van het bos,
Met een lach en goede zin, loop ik vrolijk in galop!” 🎶

Hij ging vandaag wandelen in het diepe bos, op zoek naar eikeltjes voor de eekhoorns. Maar opeens hoorde hij zachte hoefjes op het bladerdek…

Tik-tik… tik-tik…

Pirrewitje draaide zich om, en daar stond een prachtig bruin hertje met een vriendelijk gezicht en zachte ogen.

“Dag kaboutertje,” zei het hertje zacht. “Ik ben Lina, en ik wil je iets vertellen… over mijn verre, verre voorouder: het hert van Hubertus.”

Pirrewitje zette zijn mandje neer en ging op een boomwortel zitten. “Ooooh! Een verhaal! Vertel maar, ik luister met mijn kabouteroortjes!” zei hij nieuwsgierig.

🌟 Het Verhaal van het Hert van sint Hubertus 🌟

“Lang geleden,” begon Lina, “was er een man die vaak ging jagen in het bos. Hij heette Hubertus. Op een dag zag hij een hert – zo groot en sterk als een boom. Maar dit was geen gewoon hert… want tussen zijn geweien straalde een helder, lichtgevend kruis.”

Pirrewitje’s ogen werden groot. “Een lichtje? Tussen zijn horens?“

Lina knikte. “Ja! Het lichtje herinnerde Hubertus eraan dat alle dieren leven en liefde verdienen. Dat je goed moet zorgen voor het bos, en dat je niet zomaar moet jagen voor plezier. Vanaf die dag werd Hubertus een hele wijze man, die leerde geven in plaats van nemen.”

Pirrewitje sprong op. “Wat een prachtig verhaal! Dat hert was wel héél bijzonder! Net als jij, Lina.”

Lina bloosde een beetje. “Dank je. En weet je? Sommige mensen zeggen dat je op 3 november, als je héél stil bent in het bos, soms nog het hert van Hubertus kunt zien…”

Pirrewitje keek rond en fluisterde: “Zou het hert hier vandaag ook zijn?“

Maar Lina glimlachte geheimzinnig en zei niets meer.

Pirrewitje zwaaide haar vrolijk uit en riep:
“Dag Lina! En dag hert van Hubertus – waar je ook bent!“

🌲✨ En zo liep Pirrewitje terug naar zijn boomhuisje om huubkes te bakken, zijn hartje vol warmte en zijn hoofd vol licht. ✨🌲