Pirrewitje en de nijlganzen
Pirrewit Wit Wit het kaboutertje zat op een mooie herfstochtend bij de vijver, luisterend naar het gekwaak van de kikkers en het zachte geritsel van de bladeren. Maar vandaag was er een bijzonder geluid te horen: het gesnater van twee nijlganzen, die druk met elkaar in gesprek waren. Pirrewit spitste zijn oren, want hij hoorde iets spannends.
“Egypte,” snaterde de ene gans. “Wat een land! Zand zo ver je kunt kijken, en de zon schijnt altijd!”
Pirrewit was nieuwsgierig en besloot dichterbij te sluipen om het verhaal beter te horen. Hij klopte zachtjes op de bast van de boom naast de vijver. “Goedemorgen, nijlganzen! Ik hoorde jullie praten over een plek die Egypte heet. Wat is dat voor een plek?”
De nijlganzen keken elkaar even aan en knikten toen naar Pirrewit. “Egypte is een ver en mysterieus land,” zei de eerste gans. “Het ligt ver weg, veel verder dan de velden en bossen die jij kent. Het is een land van zon en zand, waar een grote rivier stroomt die de Nijl heet. Daar wonen dieren zoals krokodillen en nijlpaarden.”
“En wij,” vervolgde de tweede gans trots. “Wij zijn nijlganzen omdat onze voorouders uit dat verre land komen. De Nijl is hun thuis.”
Pirrewit was onder de indruk. “Wat bijzonder! Zijn er nog andere geheimen van Egypte die jullie kennen?”
De eerste gans knikte weer. “Oh ja, Egypte heeft grote, oude gebouwen die piramides worden genoemd. Ze zijn gebouwd door mensen die daar lang geleden leefden. Ze zijn zo groot dat zelfs een groep kaboutertjes zoals jij ze niet in één keer zou kunnen omarmen!”
Pirrewit glimlachte bij het idee van die grote piramides en stelde zich voor hoe hij en zijn vrienden rond de piramides zouden rennen. “Wat een fascinerende plek! Maar hoe komen jullie hier bij de vijver terecht als jullie oorspronkelijk uit Egypte komen?”
“Ach,” zei de tweede gans, “soms vliegen we lange afstanden om nieuwe plekken te ontdekken. Maar Egypte blijft altijd in ons hart. Daarom vertellen we elkaar verhalen, zodat we het nooit vergeten.”
Pirrewit knikte begrijpend. Hij hield ook van verhalen en wist hoe fijn het was om herinneringen levend te houden. Hij bedankte de nijlganzen voor hun prachtige verhalen en besloot dat hij op een dag misschien wel zou proberen om zelf op avontuur te gaan, net als de nijlganzen.
“Dank jullie wel, lieve nijlganzen,” zei hij, terwijl hij een klein buiginkje maakte. “Ik heb weer veel geleerd vandaag. En als ik ooit zelf verhalen heb over verre landen, dan kom ik ze zeker met jullie delen.”
De nijlganzen snaterden vrolijk en vlogen weg, hoog boven de bomen, terwijl Pirrewit hen nakeek. Hij voelde zich alsof hij zelf een klein beetje van Egypte had ontdekt, gewoon hier, bij de vijver.
Zou je een tekening willen zien van de nijlganzen die verhalen vertellen over Egypte aan Pirrewit?
Ja, ja!
Hier is de tekening van Pirrewit Wit Wit die aandachtig luistert naar de nijlganzen terwijl ze verhalen vertellen over het verre land Egypte. Hopelijk vind je het mooi!
